Mijn eerste keer… Wijk

Afgelopen vrijdag is het gebeurd. Mijn eerste keer. Het zat er al een poosje aan te komen. Natuurlijk ik was wel eens vaker bij je geweest maar toen was het niet “aan”. Afgelopen vrijdag was het wel aan. Vijfentwintig knopen uit het West Zuidwesten zweepte de golven op. Waren het ideale omstandigheden voor een eerste keer? Nee, niet echt. De wind stond hard ”aan” of “uit”, het was te koud voor mijn zomer rubber, ik had een 5.3 getuigd en dus geregeld overpowered en striemende buien met een klap onweer maakten het feest compleet. Toch was ik blij dat ik er was. Het is mij twee keer gelukt om door de branding te komen. Twee keer! In meer dan 5 uur op het strand. Iedereen die surft is daar geweest. De fase van uit je comfort zone stappen en iets nieuws leren. Ik kan mij aardig redden op het wad en op het IJsselmeer, maar dit was andere koek. Het was alweer even geleden dat ik terug was op beginners niveau. Terwijl ik mijn set langs de vloedlijn terug sleep om het nogmaals te proberen knikken mede plankzeilers mij toe alsof ze willen zeggen, “houd vol je komt er wel”. Ik zeilde twee keer naar buiten, maar heb meer dan tien dingen geleerd terwijl ik gespoeld werd. (naast niet proberen te verdrinken ook nog een paar nuttige zaken) De echte beloning kreeg ik toen ik achter de branding kwam en met een hartslag van 160+ los kwam van een top, de tijd die lijkt te vertragen, de stilte, de hoogte en de harde landing. De deining terug pakken naar het strand. Het uitzicht, de versnelling, de spray in mijn gezicht. De eerste voorzichtige bochten op een echte golf. Een bescheiden vreugde kreet en een grijns van oor tot oor als ik weer op het strand sta. De Noordzee heeft mij te pakken. Tot snel Wijk en bedankt voor leuke gesprekken op het strand!