ZwemSessie Wijkiki.

Een weekend met wind dus plannen maken en vrienden appen. Wie gaat waarheen? Ik hoor IJsselmeer, Beulakker, en Waddenzee voorbij komen, maar ik heb mijn zinnen gezet op Wijk aan Zee. Het is alweer te lang geleden dat ik in de echte golven zat. De omstandigheden zijn gunstig. Zes beaufort uit het Zuidwesten en een zonnetje.

’s Ochtends krijg ik meteen de surfkriebels.  Snel hap ik nog een paar plakken brood naar binnen en spring in de auto voor een rendez-vous met Robert. Tijdens een korte stop op het midden van de afsluitdijk hakken we de knoop door. Toch naar Wijk aan Zee!

Een uur later parkeren we aan de kant van de weg naast de rokende schoorstenen van Tatasteel.  We klimmen op een duin en zien in de verte de schuimende koppen. Lastig inschatten wat we moeten tuigen. Na wat vragen aan mensen die al gevaren hebben besluiten we voor 90l en een 4.2 m2 te gaan. Dat bleek een verkeerde keuze. Ik probeerde drie keer door de branding te komen, maar ik eindigde steeds in het water en kon niet anders dan terugkeren en het opnieuw proberen.

Tijd voor plan B in de vorm van mijn 105liter board met een 4.7m2 zeil. Hiermee stuif ik naar buiten en kom zonder grote problemen door de branding heen. De deining is fors en de toppen van de 2.5 meter hoge bakken schuiven in slow-motion op mij af. Ik kan ze planerend makkelijk ontwijken.

Vervolgens is het een grote speeltuin. Met de grote schuivende bakken spelen is fantastisch. Vooral er af varen en dan een gijp inzetten is heerlijk om te doen. Verder kijk ik mijn ogen uit als er vlak voor mijn neus andere surfers loops maken of gewoon enorm hoog springen.

Alles gaat lekker totdat ik op een rak naar buiten op de een of andere manier twee dikke bakken water precies voor mij krijg. De eerste kom ik nog overheen, maar verlies mijn snelheid door de impact met de brekende kop. De golf daarachter is nog groter en ik kan geen kant meer op. Ik dobber omhoog en zie een dikke witte kop voor mij breken. Met een klap kom ik tot stilstand en voel hoe ik achteruit wordt meegezogen door het water. Dan verdwijn ik onder de golf, alles wordt donker en mijn giek wordt hard uit mijn handen gerukt.

Als ik weer bovenkom constateer ik twee zaken: ik lig best ver uit de kust en ik zie mijn surfset niet meer. Okay geen paniek, een nieuwe golf tilt mij op en ik zie mijn set een eind verderop drijven. Hij is een stuk dichterbij dan de kust dus ik besluit te proberen om er bij te komen en zwem hard in de richting waar ik hem net nog zag.

Er gaat op zo’n moment van alles door mijn kop. Zwem ik niet te hard? Als ik niet bij de set kan komen moet ik nog een heel eind naar het strand. Is het strand niet te ver? Ga ik hier verzuipen?

Eigenlijk zijn er maar twee opties. A: Eerst naar je surfset. Lukt dat niet dan B: rustig naar het strand. Ik focus op plan A en druk de rest van de vragen uit mijn kop. Gelukkig wordt de afstand naar mijn board snel kleiner en ik ben best wel gelukkig als ik de voetbanden even later weer vast kan grijpen.

Even chillen tot mijn hartslag weer enigszins gedaald is. Dan maak ik een waterstart en het board springt in planee terug naar het strand. Daar eerst maar eens tegen mijn board aan gaan zitten voor een korte evaluatie.

Ik kom tot de conclusie dat af en toe achter je spullen aan zwemmen er nu eenmaal bij hoort. Dit gebeurt op binnenwater ook geregeld, maar dan ben je over het algemeen iets sneller bij je spullen terug. Ik had geluk dat er niet meer grote brekers waren die mijn set sneller bij mij vandaan hadden kunnen duwen.

Al met al een super sessie met de nodige spannende momentjes. Moe, voldaan en met een dikke grijns op mijn gezicht weer naar huis.

’s Avonds check ik alweer de lange termijn verwachting op WindGuru. Volgend weekend ziet er qua wind goed uit. Stoked!