Surfing El Médano

Wederom met de familie in Tenerife, El Médano. Wat een lekker laidback dorp is dit toch. Prachtig voor de kids op het strand (als het niet te hard waait) en bij het plein is er een nieuwe speeltuin waar ze makkelijk een uurtje kunnen spelen terwijl wij een drankje pakken op het aangrenzende terras. Heerlijk!

Tuurlijk heb ik ook weer een paar dagen op een windsurfplank gestaan. Er staat een aantal dagen een dikke 5 a 6 bft en dus is het tijd om wat golven te scoren. Bij TWS trek ik wat bekende spullen uit het rek. Een Witchcraft Chakra 105 gepowerd door een Ezzy Elite 5.7. Fijne combi. Ik vaar wat in de baai en als de set helemaal goed voelt kruis ik op naar Harbourwall. Vanochtend had ik daar vanaf het strand al wit gekuifde golven zien breken.

Als ik langs het rif surf begint mijn bloed sneller te stromen. De golven breken mooi en af en toe komt er een set binnen van ruim twee meter. Ik kruis nog een rak op en knal vervolgens ruime koers terug naar het rif en kijk over mijn schouder of ik een golf kan ontdekken waar mijn naam op staat.

Ik zie een bak blauw water langzaam om het rif heen krullen. Ik stuif er heen en stuur mijzelf tot bovenin de golf.  Hier blijf ik even hangen. Raar om opeens zo hoog boven het rif te varen. Alle druk op de mastvoet en meteen de versnelling als je indropt. Onderaan de golf zet ik mijn bottom-turn in maar deze wordt aardig verziekt door de backwash die van de muur terugkomt. Mijn board stuitert onder mij weg en ik lig te spartelen boven de keien. Gelukkig drukt de stroming je hier niet vol op het rif, maar er af. Aanspoelen op de stenen blijft mij gelukkig bespaard.

Ik snap nu ook waarom er maar weinig surfers met hoog water op deze spot varen. Het is nogal een hobbelig ritje voor de muur langs, maar het blijft evengoed super om je van zo’n super gladde bak af te storten;-)

Als mijn energie begint op te raken kruis ik in twee slagen terug naar het strand. Onderweg moet ik nog uitwijken voor een grote schildpad die precies voor mijn board opduikt. Fuck dat is schrikken! Over mijn schouder schreeuw ik nog iets naar het beest, maar er komt geen reactie 😉

De dag dat we teruggaan naar Nederland is er nog 6 bft voorspeld. Als het licht wordt loop ik naar buiten en kijk naar de zee. Er staat geen zuchtje wind. Geen goed voorteken. Ook na het ontbijt is het nog praktisch windstil. Ik besluit toch maar naar TWS te lopen om een golfsurfboard te scoren en die laatste ochtend nog een paar ritjes te maken op de deining die de baai in komt rollen.

Een uur en ongeveer 10 ritten later zit ik te genieten op mijn board van de ochtendzon als er vanuit het niets een dikke windvlaag de baai in komt. Ik schrik op. Wind? Ja hoor, de voorspelde 6bft is gearriveerd. Ik scoor meteen een golf terug naar het strand en sprint bij TWS naar binnen. Binnen 5 minuten sta ik weer op het strand met een windsurfset.

De komende 10 minuten knal ik full-power als enige in de baai op en neer. Echt super lachen. Helemaal alleen! De deining is buiten de baai ruim 2 meter en ik geniet nog even met volle teugen als ik een paar dikke sprongen maak.

Het wordt nu toch echt tijd om de familie te helpen met het inpakken van de koffers. Ik lever de set in en zeg de mannen bij TWS gedag. Als ik later weer gedouched over de baai kijk zie ik zeker 30 man in het water liggen. Zo snel als de wind gekomen is is hij ook weer vertrokken. Gelukkig was ik al van het water af en blijft mij een zwemtocht/reddingactie bespaard.

In de middag pakken we de taxi naar het vliegveld. Ik kijk nog snel één laatste keer achterom. Tot ziens El Médano. Ik zal je missen.