To jibe or not to jibe?

Toen ik begon met surfen, zo’n 6 jaar geleden, was het eerste wat ik leerde: op volle snelheid planeren. Het was een hobbelige weg maar na ongeveer anderhalf jaar had ik het voor elkaar. Daar ging ik. Het meer over totdat het water ophield en ik van het board sprong vlak voordat ik de kant raakte . De hele handel werd vervolgens omgedraaid en daarna knalde ik terug richting auto.

Keren, of dit nu een gijp of overstag gaan was, kreeg geen prioriteit. Zelfs toen ik al een poosje goed kon planeren had ik meer de focus op springen en golven rijden. Hierna kwam gijpen hoger op mijn wensenlijst te staan aangezien ik de rest van mijn windsurf carrière niet alleen wilde keren met een perfect uitgevoerde “Duitse bocht”. Met alle respect voor mijn surfende Oosterburen 😉

Ik leerde de gijp net zoals ik mij windsurfen tot nu toe eigen had gemaakt. Door talloze uren naar YouTube te kijken. Ik bekeek alle filmpjes van diverse coaches en bestudeerde ze grondig voordat ik weer het water op ging om te oefenen. Uren en uren zijn er in gaan zitten en toch kreeg ik het maar slecht voor elkaar om droog rond te komen. Zien hoe iets gedaan wordt is helaas niet hetzelfde als voelen hoe iets gedaan wordt. Daardoor maakte ik dus maar weinig progressie.

De oplossing voor dit probleem kwam ik tegen op Bonaire in de vorm van een instructeur met een iPad. Er ging namelijk een wereld voor mij open toen ik drie ochtenden om hem heen probeerde te gijpen terwijl hij mij filmde. Feedback kreeg ik direct in het water door samen naar de beelden te kijken en dit hielp enorm.

Misschien moet ik dit even toelichten. Neem b.v. laag blijven tijdens de gijp. Ik dacht dat ik dit deed en ja mijn knieën waren echt wel gebogen als ik de gijp inzette, maar na het wisselen van de voet positie stond ik aardig rechtop en zonk de achterkant van het board als een baksteen. Met andere woorden: ik was mij onvoldoende bewust van wat mijn lichaam deed tijdens een gijp. Ook niet gek natuurlijk als je met volle snelheid een bocht instuurt. Er gebeurt namelijk een hoop tegelijk.

In de dagen en weken daarna begonnen de stukjes van de “gijp-puzzel” op hun plaats te vallen. Niet dat alles opeens lukte, maar de feedback en videobeelden hadden er voor gezocht dat ik nu snapte wat ik verkeerd deed en kon ik mijzelf veel gerichter corrigeren naar een crash.

Ik geloof dus ook niet in gouden tips om te goed te gijpen. Ik denk dat het super zinvol is om, als je met gijpen worstelt (of een andere move), video beelden van je zelf te gaan analyseren. Voor mij waren de meest basale dingen die ik fout deed: voeten goed plaatsen zodat het board blijft carven, kijken waar ik heen wil en dus nooit naar voeten of handen, mijn voorste arm goed blijven strekken als je de bocht maakt en mijn heup naar de binnenkant duwen zodat ik voldoende “twist” en als laatste, laag blijven tijdens de hele gijp (hoe hoger de chop hoe lager ik blijft). Als ik op deze punten focus dan kom ik over het algemeen droog rond.

We zijn nu bijna een jaar verder en op mijn grote board (112 l) kan ik nu gijpen in de meeste condities. Ik vind het nog steeds bijzonder wanneer ik na een halfuur surfen nog steeds droge haren heb. Doorplanerend gijpen blijft een uitdaging maar lukt nu soms. Ook op mijn kleine board (90 l) gaat het steeds beter.

Nog een paar goede tips: als je in de winter naar het buitenland gaat voor een windsurf-clinic zorg dan dat als je terug komt in NL meteen weer kunt surfen. Als er hier namelijk nog ijs ligt en je ergens eind maart pas weer op het water komt ben je alle goede input en het gevoel weer vergeten en dat is zonde.

Zoek een locatie met vlak water en constante wind (b.v. het Lauwersmeer bij West of Noordwest) Gijpen is namelijk al lastig genoeg te leren als de condities constant zijn.

Ga gijpen, gijpen en nog eens gijpen. Dus niet naar de overkant of een kilometer de zee op, maar gewoon na 400 meter hoogte lopen keren.  (ook als je daar niet kunt staan ;-))